Pelancongan bencana telah menerima sambutan hangat, dengan kritikan pelabelan sebagai voyeuristik dan keuntungan atas kehilangan dan dengan penyokong yang berpendapat bahawa pelancongan jenis ini merangsang pemulihan ekonomi dan membawa kesedaran kepada budaya tempatan. Walaupun persepsi masyarakat tentang pelancongan bergantung kepada pelbagai faktor, seperti sama ada bencana itu buatan manusia atau alam semula jadi dan berapa lama telah berlalu sejak kejadian, terdapat beberapa trend umum dalam penerimaan pelancongan.[3][4][5]
Bergantung pada tapak atau lawatan, pelancongan bencana dapat dilihat sebagai pengalaman pendidikan atau eksploitatif. Sama ada atau tidak tapak pelancongan itu dikendalikan dengan cara yang terhormat dan bijak sering ditentukan oleh mereka yang menganjurkan lawatan dan pelancong itu sendiri. Lebih-lebih lagi, penyokong pelancongan bencana mengutarakan bahawa tarikan-tarikan tersebut dapat mengkaji semula bencana secara pendidikan walaupun para pengusahamenya terdorong oleh keuntungan. Kebanyakan penyokong ini berhujah bahawa apabila pelancongan bencana yang tidak menyenangkan berlaku, kesalahfahaman terletak terutama pada pelancong kerana mewujudkan permintaan yang tidak sensitif dan bukan kepada pengendali untuk memenuhi permintaan tersebut.[6][7] Bagi kedua-dua pelancong dan pengendali, bagaimanapun, menguraikan perbezaan antara pendidikan dan eksploitatif memerlukan pertanyaan kawasan apakah yang penting untuk memahami bencana dan menjelaskan bagaimana tingkah laku yang sesuai di kawasan yang musnah yang biasanya berbeza darioada tingkah laku yang sesuai di kawasan pembinaan rumah baru atau kem sementara.[8]

Kesan pelancongan kepada ekonomi tempatan sering diwarnai dengan bagaimana pelancongan itu menjejaskan pendapatan tempatan. Secara amnya jika lawatan terdiri daripada acara-acara awam yang dianjurkan oleh sukarelawan, maka terdapat pulangan yang konsisten tetapi kecil yang akan kembali kepada sumbangan amal. Walau bagaimanapun, jika lawatan itu dianjurkan oleh syarikat swasta, maka tidak selalunya jelas bagaimana bahagian keuntungan itu akan kembali menjadi bantuan. Tambahan pula, sementara peraturan kerajaan biasanya menghalang lawatan persendirian daripada melambatkan atau merosakkan pembinaan di kawasan-kawasan yang telah dimulakan pembinaannya, pengkritik berhujah bahawa pelancongan swasta boleh merencatkan pembinaan semula lokasi dan tapak jika pembinaan semula belum lagi berlaku.[9] Satu lagi keadaan yang mungkin berlaku ialah pelancongan yang tidak dianjurkan oleh entiti rasmi tetapi oleh kumpulan warga yang kurang terpadu. Kes-kes ini agak kurang dikaji kerana jarang berlaku.[10].

Begitu juga, melawat tapak-tapak bencana difikirkan mempunyai kesan ke atas empati, tetapi jenis kesannya itu bergantung kepada butir-butir lawatan tersebut. Sebagai contoh, lawatan tidak tersusun sering dapat meningkatkan empati dengan memaksa para pengunjung melihat penderitaan secara dekat dan mendorong mereka untuk mempertimbangkan bagaimana berinteraksi dengan mangsa. Sebaliknya lawatan yang lebih teratur, telah dituduh mengurangkan empati kerana mereka berkompromi dengan "bertindak seperti pelancong dan berpakaian seperti pelancong," yang menapis pengalaman sebenar.[11]